Ik ben met vakantie geweest naar China. Aan de ene kant er helemaal uit, nieuwe exotische omgeving en ervaringen, 2 vriendinnen waarmee ik nog nooit weg ben geweest, maar toch ook weer herinneringen, met name aan Thailand waar ik drie keer met Jacob was. En ook het gemis, dat ik alle geweldige dingen die ik meemaak ik niet meer aan hem zal kunnen vertellen, een realisatie die ik meerdere keren per dag heb gehad. En wetend dat ik straks weer in een leeg huis thuis zou komen. Heel dubbel. Ik had een dag van intens verdriet: nadat vriendin zei dat ze zich zo verheugde op thuiskomen bij haar man en kinderen. Toen voelde het gat in mijn hart zo zwart en peilloos diep. Gek genoeg wilde ik wel heel graag naar huis, ondanks dat ik het gemis dan directer voel is het wel mijn gemis. Iets wat ook heel dierbaar voelt.
Mijn vriendinnen konden ook niet goed omgaan met mijn tranen. Wilden het beiden 'beter' maken door troostende woorden en knuffels. Of ze zaten me alleen diep ongelukkig aan te kijken. Dat voelde niet fijn. Ik snap dat ze het goed bedoelen en weet ook niet goed wat ik dan wel wil maar ik denk erkenning voor mijn verdriet en de ruimte ervoor.
Nu weer thuis in mijn eigen tranendal. Het voelt vertrouwd en hoe gek het ook klinkt zelfs fijn, ik WIL rouwen. Ben wel onrustig, alsof ik zit te wachten tot hij weer thuiskomt en ik dan alles in orde wil hebben. Gisteren heb ik 37(!) overhemden voor de kledingrecycling in vuilniszakken gedaan. En er hangen er nog een stuk of 10-20 in de kast die ik te mooi of speciaal vind om al weg te doen. Terwijl ik het doe stik in bijna in schuldgevoel, "wat als ie nou terugkomt, dan heeft ie niks meer om aan te trekken." "Hij vindt het vast zonde dat ik deze wegdoe, hij was er dol op al vond ik hem andere overhemden veel beter staan." Ik voel me soms gestoord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten