Mooie uitspraken over rouw

"Soms denk ik wel eens dat je met rouwen de allerdiepste dimensie van ‘houden van’, van liefde, aanraakt."
"Rouw is van overleven naar leven gaan"
"Tranen zijn de weg terug"
"Rouw is de achterkant van de liefde"
"Als mensen niet huilen krijgen de bloemen van geluk geen water"


Gedicht van Hans Stolp
(in het kader van de tweedaagse cursus rouwverwerking die ik eind augustus gedaan heb)

Herinnering

Omkijken? Liever niet.
Want kijken, écht kijken
doet pijn. Je voelt weer
hoe het was, de pijn, het gemis.

Omkijken? Liever niet.
En als het moet, dan maar
gewapend als beton,met
droge ogen, jij er niet bij.

Herinnering. Zonder tranen
gaat het niet. Maar door
de tranen heen blijft
liefde levend, vind jij jezelf terug.

Herinnering. Alleen wie om
kan kijken,kan vooruit zien.
Wie tranen zaait, zal licht
en toekomst oogsten.

Tuin

Als alle mensen die gezegd hebben: "als ik ooit iets voor je kan doen moet je me het laten weten" nou eens ieder een uurtje in mijn tuin zouden komen werken #onkruidwieden #hegsnoeien

Sociaal wenselijk

Iedereen leeft zooooo met me mee en ja wat doe ik het toch goed en nee ik moet vooral doen wat ik voel als ik het maar wel doe zoals zij vinden dat ik het moet doen. Volgende week is Jacobs verjaardag...

• Destijds, rond de begrafenis, hebben een aantal mensen gezegd dat ze naar me toe willen komen, eten en drinken meenemen en dat we dan, net als op zijn verjaardag gaan proosten met bubbels. Net als vorig jaar op zijn 50e verjaardag. Gelukkig niks meer van gehoord...
• De koster van de kerk heeft gezegd dat de meeste mensen een grafsteen hebben vóór de verjaardag van de overledene. Ik heb nog niks. Op het graf staan wat afgestorven narcissen. En een gebroken hartje, de enige plant die het wel goed doet, onbewust neergezet op de plek van zijn hart...
• Gisteren zei mijn schoonzus aan de telefoon dat ze gedacht had dat we iets samen zouden gaan doen op Jacobs verjaardag. Ze klonk teleurgesteld....

Maar wat DENKT iedereen in hemelsnaam!!! Dat ik ZIN heb om iets te organiseren of te doen. Dat ik als gastvrouw en weduwe iedereen ontvang, broodmager maar keurig in make up en petit robe noir en dat ik dan verdrietig maar met een glimlach op mijn gezicht ga proosten op Jacob??? FUCK IT! Ik heb godverdomme mijn MAN verloren! Ik wil in mijn bed liggen met de dekens over mijn hoofd en me bezuipen zodat die dag maar zo snel mogelijk voorbij gaat.

Thuiskomen

Ik ben met vakantie geweest naar China. Aan de ene kant er helemaal uit, nieuwe exotische omgeving en ervaringen, 2 vriendinnen waarmee ik nog nooit weg ben geweest, maar toch ook weer herinneringen,  met name aan Thailand waar ik drie keer met Jacob was. En ook het gemis, dat ik alle geweldige dingen die ik meemaak ik niet meer aan hem zal kunnen vertellen, een realisatie die ik meerdere keren per dag heb gehad. En wetend dat ik straks weer in een leeg huis thuis zou komen. Heel dubbel. Ik had een dag van intens verdriet: nadat vriendin zei dat ze zich zo verheugde op thuiskomen bij haar man en kinderen. Toen voelde het gat in mijn hart zo zwart en peilloos diep. Gek genoeg wilde ik wel heel graag naar huis, ondanks dat ik het gemis dan directer voel is het wel mijn gemis. Iets wat ook heel dierbaar voelt.

Mijn vriendinnen konden ook niet goed omgaan met mijn tranen. Wilden het beiden 'beter' maken door troostende woorden en knuffels. Of ze zaten me alleen diep ongelukkig aan te kijken. Dat voelde niet fijn. Ik snap dat ze het goed bedoelen en weet ook niet goed wat ik dan wel wil maar ik denk erkenning voor mijn verdriet en de ruimte ervoor.

Nu weer thuis in mijn eigen tranendal. Het voelt vertrouwd en hoe gek het ook klinkt zelfs fijn, ik WIL rouwen. Ben wel onrustig, alsof ik zit te wachten tot hij weer thuiskomt en ik dan alles in orde wil hebben. Gisteren heb ik 37(!) overhemden voor de kledingrecycling in vuilniszakken gedaan. En er hangen er nog een stuk of 10-20 in de kast die ik te mooi of speciaal vind om al weg te doen. Terwijl ik het doe stik in bijna in schuldgevoel, "wat als ie nou terugkomt, dan heeft ie niks meer om aan te trekken." "Hij vindt het vast zonde dat ik deze wegdoe, hij was er dol op al vond ik hem andere overhemden veel beter staan." Ik voel me soms gestoord.

Science Fiction

Het concept van dat jij weg bent uit deze dimensie en NOOIT meer als Jacob hier kan terugkeren is zo niet te bevatten dat het wel science fiction lijkt. Als je nu weer door de deur komt lopen dan snap ik dat. Niet als je dat nooit meer doet.

Dimensie reiziger

Ziekjes lig ik op de bank en kijk de film The Time Traveler's Wife op mijn nieuwe tv. Op het einde van de film sterft de hoofdpersoon. Zijn vrouw en hij zeggen tegen elkaar dat ze altijd van elkaar gehouden hebben en altijd van elkaar zullen houden. Dan is hij dood. Op datzelfde moment gaat er een vogeltje tegen het raamkozijn aan hangen net boven de glas in lood engel die voor het raam hangt. Het vogeltje blijft er zeker een minuut lang fladderen. Ik huil hartverscheurend.

Oranjebitter

Koninginnedag 2013 was fucking moeilijk.... Jacob was altijd al een koninginnedagfanaat, 's ochtends oranje tshirt aan, de vlag ophangen, oranje tompoucen halen, even naar de koningin kijken op tv en later op de dag de stad in. Met de fiets, want de zon schijnt altijd op koninginnedag al blijft het vaak een tikje fris. Over de vrijmarkt lopen en dan het eerste biertje pakken op de Breedstraat. Daarna uitgebreid drinken en dansen bij Cafe de Stad. En eindigen met een gloeiend gezicht van teveel zon en bier in een fout restaurant. Dat was onze gemiddelde koninginnedag.

Dit jaar hebben we ook tompouces gegeten voor de tv. De troonsafstand gekeken. Toen de koningin dat aankondigde lag Jacob voor de 2e chemo in het ziekenhuis. Naast hem lag een oudere man die jarig was op de verjaardag van Willem Alexander. Hij was opgegeven. Ik weet nog dat ik dacht zou die de eerste Koningsdag nog meemaken. Niet wetende dat Jacob de kroningsdag niet eens zou halen...

Zo bizar zo'n historische dag waar Jacob niet meer bij is. We gaan een nieuw tijdperk tegemoet, slaan paaltjes in de grond, Jacob blijft achter, doet niet meer mee. Wij gaan door. Het voelt verscheurd. Ik kan niet stoppen met huilen in de felle zon op het plein. Ik pak een rose en een oranjebitter, en nog een, en nog een. Ik dans en huil een beetje. Verstopt, snotterig en verdwaasd eindigt de dag in pijn...