Er zijn een heleboel dingen die mensen gezegd hebben waar ik niet op zit te wachten. Ook dingen uit dit filmpje inclusief de verschrikkelijke huisdier opmerking. Die was overigens wel schattig toen het vijfjarige buurmeisje me vertelde dat Carlo de cavia ook was begraven "net als Jacob", maar een volwassene die zoiets zegt: come on! Verder heb ik de opmerking over dat ik zooo sterk ben en ze me bewonderen echt tig keer gehoord. Ik kan er niks mee. Ook zeggen ze dat ik "het" zo goed doe. Maar als ik "het" anders zou doen, doe ik het dan verkeerd? Ik doe wat ik doe en dat is mijn manier en daar hoort geen oordeel bij. Ik word er ook een soort van onzeker van: als ik het nu goed doe kan het dus ook verkeerd. En wie beoordeelt er dan wat goed en fout is?
Weet je trouwens dat ik een tijd gedacht heb dat als mensen zeiden: "als ik ooit iets voor je kan doen moet je het laten weten" ze dat zeiden omdat ze echt iets voor me wilden doen?! Helaas is het vaak gewoon een dooddoener... Andere rare opmerkingen: dat ik er wel/toch goed uit zie, wat bij mij dan automatisch een verdediging oproept: ok ik dien er dus slecht uit te zien en er goed uitzien is ongepast. Ik moet mezelf kennelijk verwaarlozen. Oh er vooral uithongeren! "Eet je wel goed?" Want ik moet geen hap door mijn keel krijgen. Helaas vreet ik me klem...
Dan heb je de goede raad: als mensen horen dat ik nog niet aan het werk ben dat ze dan zeggen: "ja maar de drempel om te gaan werken wordt zo wel steeds hoger" en "regelmaat is goed voor je, nu ga je thuis teveel piekeren" en "misschien is werken wel goed als afleiding". Maar ik KAN nu, precies 2 maanden na zijn dood, gewoon nog helemaal niet werken! Ik kan geen boek lezen en geen film kijken en ik heb nog nooit een autorit gemaakt zonder te huilen.
De ergste vraag is trouwens de meest gestelde namelijk: "hoe gaat het met je?" Ik weet er eerlijk waar geen zinnig antwoord op. Wel als ik mensen gisteren nog zag want dan kan ik zeggen "beter (of slechter) dan gisteren", maar mensen die ik lang niet gezien heb of voor het eerst sinds Jacobs dood spreek... Willen die mensen ECHT weten hoe het gaat of zeggen ze het om maar iets te zeggen? En zo ja wil ik het dan ook vertellen en heb ik daarin een keuze? Ik heb al van alles geantwoord, van "ik krijg kracht" tot "goed" tot "zwaar kloten". Maar ik zit er ook niet altijd op te wachten mijn hele ziel en zaligheid maar open en bloot tegen iedereen te vertellen! Het is zo intiem en kwetsbaar! Van de andere kant snap ik ook wel weer dat mensen het vragen, het is zo makkelijk gezegd alleen voor mij dus een dilemma.
Maar ik wil mensen ook niet wegjagen want nog veel erger dan een occasional verkeerd ding is dat mensen me gaan mijden! Wat dus wel te zeggen? Op de eerste plaats is het fijn als mensen niet oordelen of invullen en het bij mij laten wat en hoeveel ik op dat moment kwijt wil. Vooral niets troostends willen zeggen maar mijn verdriet intact laten, niet verdoezelen.
"wat vreselijk wat je is overkomen" bijvoorbeeld. Of me gewoon een extra warme knuffel geven. Of zeggen: "gecondoleerd, wil je erover praten of liever niet" of "ik vind het zo erg voor je, ik weet niet goed wat ik moet zeggen". Ook prima. Of het over iets kleins en praktisch of concreets hebben. Zoals "ga je vaak naar het graf" of "spreek je zijn familie vaak" oid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten