Vandaag ben ik met Herbert naar Jacobs graf geweest om bloemen en plantjes te planten in afwachting van de grafsteen (die nog steeds niet besteld is maar dat is een ander verhaal). Ik had ze al een maand in huis maar het is natuurlijk zo lang vreselijk koud geweest dat ik me er niet toe kon zetten om met temperaturen net boven 0 in de aarde te gaan zitten vroeten. Tenminste... dat dacht ik want dit weekend was het eindelijk wel goed weer. Maar ik deed alles behalve naar het graf gaan. Ik vond het eigenlijk gewoon te moeilijk. En toen ik dat eenmaal toegaf aan mezelf voelde ik me daar ook weer schuldig over want bla bla graf moet er netjes bijliggen en alleen aarde is ook zo kaal en het is toch zo eenvoudig. Gelukkig kwam Herbert en die wilde het wel met me doen.
Eenmaal bij het graf moest ik in eerste instantie alleen maar heel hard huilen. Maar dat ging over. En toen was het eigenlijk best heel goed om te doen. Mits ik niet teveel nadacht maar dat hoefde ook niet.
We hebben daarna nog een wandelingetje gemaakt over het kerkhof en gemijmerd over wie er allemaal lagen, wat ze voor mensen geweest waren en waaraan ze waren overleden. Een kerkhof is als een bibliotheek met boeken: je ziet de titel, de auteur, de kaft en hoe dik het boek is en je kan alleen raden naar de inhoud. Tenzij je het boek zelf gelezen hebt.
Nog een mooie grafstekst die me bij is gebleven: "niet dood maar vooruitgegaan"
Een van de planten die we vandaag geplant hebben: dicentra ofwel gebroken hartje
Jacobs graf met voorjaarsplantjes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten