Bitterzoet

Hoe somber ik was vroeg de bedrijfsarts. Nou eigenlijk helemaal niet zo somber. Ik ben onzeker, onzeker over mezelf zonder Jacob, onzeker over de beslissingen die ik allemaal alleen moet nemen en de actie die alleen ik kan ondernemen. Onzeker ook over een toekomst zonder Jacob. En verdrietig, meerdere malen per dag kan iets wat ik hoor of zie of soms door mijn eigen gedachten een golf vers verdriet op gang brengen en dan huil ik een tijdje stil of hartverscheurend tot de golf weer wegebt.

Maar ik kan ook zin hebben in een nieuwe dag, zeker als de zon schijnt. En genieten van lekker eten en goede gesprekken. Blij zijn dat ik leef en gezond ben en dat mijn lijf het doet. En lachen om iets wat ik zie of lees. Ik kan ook enorm nog zwijmelen over Jacob en over wat we voor fijne dingen samen gedaan hebben. Met name 2012 was een topjaar! Vrijdagavond was de fijnste avond van de week en onze vrijdagse borreltijd heilig, hapjes maken en een mooie fles opentrekken. Je liet me altijd proeven en raden wat je uit onze voorraad had gekozen. We hadden exact dezelfde smaak qua witte wijn. Je vijftigste verjaardag die ik voor je georganiseerd had en hoe je stond te genieten van het lied dat mijn moeder gemaakt had met een glas rose bubbels in je hand. Die foto zou uiteindelijk de begrafenis en in memoriam foto worden. En zo nog 100 herinneringen meer. Wat hadden we het fijn! Een geluksgevoel overspoeld me als ik eraan terugdenk. Sweet sorrow. Bitterzoet als de giftig oranje spritz die we tijdens onze laatste vakantie een aantal malen dronken omdat de Italianen er zo dol op waren. Witte wijn was meer onze smaak...