Een dierbaar compliment wat ik ooit kreeg van Jacob was: "je bent mijn woordenschat" <3
Na zijn overlijden hebben een aantal mensen tegen me gezegd dat ik Jacob zo gelukkig heb gemaakt. Ze hebben zelfs gezegd: "jij bent het beste wat hem overkomen is". Dat laatste vind ik dan weer niet zo fijn klinken want dan lijkt het per ongeluk ofzo en het was wel degelijk iets waar we beiden moeite ingestoken hebben en een bewuste keuze.
Het vreemde is ook dat ik vaak heb gedacht dat ik hem ongelukkig maakte. Omdat ik het toch nooit helemaal goed kon doen. Hij kon zo onverdraagzaam zijn, zo kritisch. Niet alleen naar mij overigens maar naar zijn hele omgeving inclusief zichzelf. Hij moest en zou alles controleren maar dat was natuurlijk een illusie. Vaak zich storen aan wat er NIET goed was in plaats van genieten van wat wel goed was. Ik heb wel eens ooit in een duister moment gedacht dat dingen zo aan hem konden vreten dat ie misschien wel eens kanker zou kunnen krijgen...
En toen hij kanker had maakte ik me er druk om dat hij niks veranderde in zijn leven. Kanker is volgens mij een soort noodkreet. Ik wilde zo graag dat hij dingen zou veranderen in zijn leven... Wilde voor hem graag een toekomst waarin hij het zichzelf zou gunnen gelukkig te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten